Asal usul dalam dunia Islam

Semasa tempoh pembentukan masyarakat Islam awal (abad ke-7 dan seterusnya), dunia Islam mewarisi tradisi air dunia kuno Akhir Mediterranean (dahulunya di bawah pemerintahan Rom dan Byzantine) dan dunia Iran (dahulunya di bawah pemerintahan Sassanian).[10] Masyarakat Islam mengembangkan kaedah sedia ada kepada kaedah baharu atau menghidupkan semula kaedah yang diabaikan.[10] Sebagai tambahan kepada keperluan air biasa untuk minum dan untuk pertanian, air juga mempunyai peranan agama yang penting dalam wudhu atau ritual penyucian yang diperlukan sebelum solat dalam Islam, sehinggakan masjid-masjid awal pun dilengkapi dengan sama ada besen air atau air pancut.[10][6] Air juga mempunyai kepentingan simbolik keagamaan atau rohani yang lain, dikaitkan dengan Syurga (syurga) dan digunakan dalam Al-Quran sebagai simbol Penciptaan.[6] Al-Quran menggambarkan air sebagai rahmat daripada Tuhan (Allah), dan beberapa hadith menggesa umat Islam untuk menawarkan air kepada manusia dan haiwan yang kehausan.[6]

Akibatnya, air menjadi elemen penting dalam seni bina Islam, baik sebagai peruntukan praktikal/agama mahupun untuk kesan estetik. Hammams (rumah mandian awam), yang diwarisi daripada model Rom, terus menjadi kemudahan awam yang penting di bandar-bandar Islam selain air pancut awam. Pada masa yang sama, air telah dipaparkan dalam reka bentuk istana dan taman seawal zaman Umayyah (abad ke-7–8).[9] Ia memainkan peranan dalam taman formal (seperti taman Parsi) dan dalam seni bina istana seperti dalam contoh terkenal Alhambra di Sepanyol.[10]

Bagaimana format seni bina sebil itu sendiri mula-mula dibangunkan diperdebatkan. Walaupun air terlibat dalam reka bentuk seni bina di seluruh dunia Islam, sebil sebagai struktur yang dikenali dengan tujuan tertentu dikaitkan terutamanya dengan Kesultanan Mamluk dan dengan [ [Empayar Uthmaniyyah]], dengan kedua-dua Istanbul dan Kaherah mempunyai banyak contoh.[6] Seni binanya telah dihujahkan untuk mendapatkan inspirasi daripada huraian Syurga dalam Al-Quran.[6]

Sabil di Mamluk Kaherah

Sabil yang paling tua[Note 1] yang kami ada tarikhnya adalah di Damascus, Syria, dan bertarikh 1077–78 M (570 AH) mengikut inskripsinya , yang jauh sebelum Ayyubid atau pemerintahan Mamluk di Mesir dan Syria. Sabil yang paling awal (yang masih hidup) di Kaherah ialah yang dipasang oleh sultan Mamluk al-Nasir Muhammad di sudut monumental bapanya [[Qalawun] kompleks|kompleks hospital-madrasa-mausoleum]] semasa pemulihan pada 1325–26.[6][8][5] Apabila seni bina Mamluk berkembang, sabil menjadi ciri standard kompleks keagamaan dan pengebumian yang dibina oleh golongan elit Mamluk dan juga biasanya disertai dengan kuttab (ruang yang menawarkan pendidikan rendah, terutamanya membaca al-Quran).[6][5][8] Struktur "sabil-kuttab" ini selalunya terletak di sudut kompleks bangunan di sepanjang jalan yang sibuk atau di persimpangan.[6] Sabil terletak di aras tanah atau jalan (di mana ia boleh diakses oleh orang yang lalu lalang) manakala kuttab biasanya berada di atasnya di tingkat atas. Mamluk sabil mempunyai fasad dengan tingkap besar yang dilitupi jeriji gangsa yang berat dan bahagian luarnya dihias dengan baik, biasanya dengan ukiran batu di sepanjang permukaannya dan dengan panel marmar pelbagai warna di atas tingkap.[6] Bahagian dalamannya juga lazimnya dihiasi dengan mozek marmar dan siling kayu yang dicat, manakala air dari tangki sering mengalir ke atas panel marmar berukir hiasan (dikenali sebagai salsabil) sebelum dikumpulkan oleh atendan sabil.[6][8]

Semasa zaman Mamluk, struktur sedemikian hampir selalu disepadukan ke dalam bangunan yang lebih besar, dan jarang sekali dibina sebagai struktur yang berasingan atau berdiri sendiri.[6] Sabil-kuttab yang berdiri bebas atau bebas yang terawal ialah yang dibina oleh Sultan Qaytbay pada tahun 1479 (Sabil-Kuttab dari Qaytbay) di sepanjang Jalan Saliba.[11][8] Hanya di bawah pemerintahan Uthmaniyyah (dari 1517 dan seterusnya) bahawa sabil-kuttab bebas menjadi jenis bangunan biasa di Kaherah, dengan contoh yang ketara seperti Sabil-kuttab dari Abd al -Rahman Katkhuda di Bayn al-Qasrayn.[8] Ini adalah sebahagiannya kerana gabenor dan elit Uthmaniyyah pada zaman ini mempunyai sumber yang agak terhad dan Kaherah sendiri telah dibina dengan padat, meninggalkan sedikit ruang untuk membina lebih banyak lagi. Oleh itu, struktur "sabil-kuttab" yang kecil tetapi berbilang peringkat menjadi pilihan kos efektif bagi elit politik untuk menawarkan perkhidmatan amal kepada penduduk umum, yang seterusnya membantu mereka mempamerkan ketakwaan mereka secara terbuka.[8]

Sebils in Ottoman Istanbul

[[File:Fontanna Ahmeda III Istambuł RB1.jpg|thumb| Fountain and sebil of Sultan Ahmed III di Istanbul, dibina pada 1728 di hadapan pintu Istana Topkapı.Pada abad ke-16 Istanbul, sebil adalah simbol milik awam. Percubaan untuk menambah spigot (keran) telah ditentang kerana ini dilihat sebagai mengehadkan akses orang ramai kepada rahmat alam semula jadi.[7] Pada abad-abad kemudian, sebil menjadi struktur yang dihiasi dengan rumit, sama ada dilekatkan pada kompleks masjid atau wujud sebagai struktur yang berdiri sendiri, selalunya di persimpangan yang sibuk atau sudut jalan.[7] Ia merupakan jenis pembinaan yang menonjol dalam "tempoh Tulip" semasa pemerintahan Ahmed III pada awal abad ke-18, yang menyaksikan kemunculan gaya seni bina "Rococo" Uthmaniyyah, dan semasa zaman kemudiannya. Fasa "Barok" seni bina Uthmaniyyah yang diikuti.[3][2] Air Pancut Ahmed III, bersebelahan Istana Topkapı dan Hagia Sophia, adalah salah satu contoh yang paling terkenal dan terperinci.[2][4] Seperti monumen awam yang lain, ia sering ditulis dengan ayat Turki Uthmaniyyah yang membentuk kronogram menggunakan nombor Abjad sehingga kini pembinaannya.[7] Mengikut sejarah, semasa cuti dan perayaan besar, beberapa sebil turut mengedarkan minuman buah-buahan manis yang dikenali sebagai "serbet" atau jus buah-buahan lain.[7]

Sehingga penyebaran paip dalaman menjelang akhir abad ke-20, sebil dan air pancut lain adalah penting untuk kehidupan seharian penduduk Istanbul. Di Istanbul masa kini, banyak sebil telah sama ada telah ditinggalkan atau berfungsi dengan fungsi lain seperti kedai komersial.[7] Beberapa telah dipulihkan sebagai sebahagian daripada kompleks seni bina sejarah yang lebih luas, tetapi masih tidak memenuhi tujuan asalnya.[7][4]